حصولي و بي فايده بودن آن نسبت به مبدأ و معاد و اصول ديني دلالت نمي کند ، بلکه از شدت فايده و نهايت استحکام و خلل ناپذيري دانش مفهومي در ارايه و شناخت خداوند و ساير اصول ديني حکايت مي کند ، زيرا در اين صورت ، مفاد آيه اين خواهد بود که ذات احدي و وجود خداوند ، حقيقتي است که تحقق آن بديهي و اولي است و دانش حصولي در بخش تصورات و تصديقات ، همان گونه که پيش از اين گذشت ، به دو قسم بديهي و نظري تقسيم مي شود ، چنان که بديهيات نيز ، برخي اوّلي و بعضي غير اوّلي هستند .

تصورات و تصديقات اوّلي تصورات و تصديقاتي هستند که قوام و دوام ساير علوم و آگاهي هاي بشري به آن ها مستند است ؛ ليکن ارزش معرفتي آن ها به معرفت و دانشي ديگر وابسته نيست و اين عدم وابستگي دليل نقصان و کاستي آن ها نبوده ، بلکه بر ارزش علمي آن ها مي افزايد . اوّليات مفاهيم و تصديقاتي هستند که انسان را از فهم يا اذعان به آن ها گريزي نيست و آدمي در همه حال ، حتى در حالي که از اوّلي بودن و بداهت آن ها غافل بوده يا به انکار آن ها مي پردازد ، از فهم تصوري يا اقرار تصديقي به آن ها کمک مي گيرد .

علوم و دانش هاي اوّلي هرگز به آگاهي ها و دانش هاي پيش از خود متکي نيستند و به همين دليل ، هيچ گاه از طريق ساير علوم ، تصور يا تصديق نمي شوند ، بلکه هميشه به خود آشکار مي گردند ؛ ليکن اولي بودن جزء معناي آن ها نبوده و از مفاهيمي است که از نظر به ذات آن ها دريافت مي شود ، لذا مي تواند مورد غفلت يا انکار قرار گيرد ، چنان که اوّلي بودن آن ها را مي توان تبيين نمود و تنبّه داد .

اصل واقعيت که حدّ فاصل سفسطه و واقع گرايي است ، چنان که پيش تر گذشت ، امري است که آگاهي انسان نسبت به آن اوّلي است ، زيرا هرگز نمي توان اين اصل را براي کسي که منکر آن باشد ، با استدلال اثبات کرد و کساني که در پي