خود را به من ارخصم بسنجد عجبى نيست *** چون جاى به پهلوى وجودست عدم را

و اذا اتتك مذمتى من ناقص *** فهى الشهاده لى بانى كامل

خاقانى آن كسان كه از طريق تو مى روند *** زاغند و زاغ را روش كبك آرزوست

بس طفل كارزوى ترازوى زر كند *** نارنج از آن خرد كه ترازو كند زپوست

گيرم كه مار چوبه كند تن بشكل مار *** كو زهر بهر دشمن و كو مهره بهر دوست

تبصره از آنكه جناب شيخ فرمود( : قصد المشائين بالثلب . . . و ان الدرايه ليست الا عند القدماء الاوائل) , راقم حدس مى زند كه اين همان مطلبى باشد در وحدت شخصى وجود كه عارفان اهل تحقيق بدان رفته اند , و قول به تشكيك وجود و تباين را , بدان نحو كه از ظاهر قول مشاء مستفاد است , انكار دارند . و همين قائلان به وحدت شخصيه وجود مى گويند : محققين از قدماى مشاء در اعتقاد به توحيد بر همين مبناى قويم عارفان اهل تحقيق بوده اند , و متاخرين از مشاء قائل به تشكيك و تباين شده اند , چنانكه صائن الدين على بن تركه در چند جاى تمهيد القواعد بدان تصريح نموده است كه( ذهب المتاخرون من المشائين الى ان الحقيقه الواجبه هى الطبيعه الخاصه التى هى فرد من افراد الوجود المطلق و مقابل للوجودات الخاصه الممكنه الخ) . ما اين حدس را سخت راسخ و ثاقب و مصيب مى بينيم و در رساله انه الحق , بخصوص در رساله وحدت , از ديدگاه عارف و حكيم بتفصيل و مستوفى در اين موضوع مهم توحيدى بحث نموده ايم , چنانكه ما را از ورود بحث آن در اينجا بى نياز گردانيده است . و كلمات ديگر جناب شيخ در موارد ديگر شفاء , در رد آراء عارفان , نيز مؤيد گفتار ماست . فتبصر .

و آنكه فرمود( : نخست تظاهر به حكمت مى نمودند الخ) , آرى آنان ابتداء به ممشاى متاخرين از مشاء بودند و چون توحيد آنان را تنزيهى عين تشبيه يافتند