5 - گروهى از لحاظ انسان شناسى چنين مى پندارند كه جامعه بشرى بدون مصلح غيبى راه سعادت را نمى پيمايد . لذا اصل وحى و نبوت و رسالت را ضرورى دانسته , و هدايت جامعه بشرى را مرهون پيامبر معصوم - عليه السلام - مى دانند , و هرگونه تشكلى را بدون رهبرى معصومانه پيامبر بى ثمر مى شمارند , ليكن همين جامعه پيامبر ديده را بعد از ارتحال آن حضرت بى نياز از رهبر معصوم دانسته , و صرف قرآن را كافى شمرده , و احتياجى به مبين معصوم و راهنماى منصوص از طرف خدا نمى بيند , و با شعار( حسبنا كتاب الله) نه تنها خود را بعد از ارتحال پيامبر نيازمند به رهبر منصوص نمى دانند , بلكه در مقابل پيامبر - صلى الله عليه و آله - به اجتهاد پرداخته , و جلو پيشنهاد و دستور او را مى گيرند , و سخن آن حضرت را در كام وى محبوس كرده و امت اسلامى را ناكام مى كنند .

اين طرز تفكر , ناخودآگاه برخاسته از همان تفكر بى نيازى ممكن از مبدء فاعلى در مرحله بقاء است , كه اگر ضرورت حدوث برطرف شد , ديگر احتياجى در مقام بقاء نيست .

گروه ديگر , انسان شناسان الهى اند كه هرگز جامعه بشرى را از