4 - تفكر الهى درباره انسان همانند تفكر الهى درباره موجودهاى ديگر است . برخى از متفكران الهى بر اين پندارند كه هر پديده در اصل حدوث خود نيازمند به مبدء فاعلى بوده و بدون سبب نخست يافت نمى شود , و چون با تحقق آن شى ء , وصف حدوث بر طرف مى گردد و نوبت بقاء فرا مى رسد , لذا آن موجود به حال خود واگذار شده و مسؤوليت دوام وى به عهده خودش مى باشد و در بقاء محتاج به سبب نيست .

و بعض ديگر از فرزانگان صاحب نظر بر اين باورند كه سبب نياز به مبدء فاعلى همانا فقر ذاتى موجودى است كه هستى او عين ذاتش نمى باشد . لذا فرقى بين حدوث و بقاء نيست , و در هر حال محتاج به سبب نخست يعنى واجب الوجود خواهد بود , و از طرف ديگر , مبدء نخست هرگز او را به حال خود رها نمى كند .

اين دو طرز تفكر كه دو نحوه جهان بينى الهى است , در عين اشتراك در بعضى از معارف دينى , تفاوتهاى مهمى را به همراه دارد . ممكن است يك صاحب نظر كه داراى مبناى دوم است در