ترجمه : ملائكه را ذاتى حقيقى است , و بقياس با آدميان ذاتى . أما ذات حقيقى ايشان از عالم امر است و از قوت بشرى روح قدسى ملاقاتشان مى كند . پس چون روح قدسى با ملائكه تخاطب كند حس باطن و ظاهر به بالا كشيده شوند پس صورتى از ملك براى روح قدسى انسانى بحسب احتمالش تمثل يابد كه ملك را بر غير صورتش مى بيند و كلامش را بغير آنچه كه وحى است ميشنود .

و وحى ظهور مراد ملك براى روح انسانى بدون واسطه است , و آن كلام حقيقى است , زيرا كه مراد از كلام اين است كه آنچه را باطن مخاطب متضمن است در باطن مخاطب صورت يابد تا اين يكى از آن گردد . پس اگر مخاطب از مس باطن مخاطب چون مس خاتم موم را كه موم را مثال خويش گرداند عاجز باشد , سفيرى ( از قبيل تكلم و كتابت و اشارت ) ميان دو باطن از دو ظاهر گيرد پس تكلم كند يا بكتابت آرد يا اشارت كند .

و هرگاه مخاطب روح باشد كه حجابى بين او و بين روح نيست , چون اطلاع شمس بر آب صافى بر روح اطلاع و از او انتقاش يابد . لكن منتقش در روح از شأن او اين است كه به حس باطن اگر قوى باشد متشبح گردد ( در آيد ) پس در قوت نامبرده منطبع ميشود پس مشاهده مى كند آنرا پس موحى اليه به باطن خود بملك متصل ميگردد و وحى او را در باطن خود تلقى مى كند سپس ملك بصورت محسوس و كلام او با صوات مسموعه متمثل گردد , پس هر يك از ملك و وحى بقواى مدركه موحى اليه از دو وجه متأدى شود , و مرقوه اى حسى را شبه دهشتى و مر موحى اليه را شبه غشوه اى عارض گردد سپس مى بيند .

در حقيقت ملك و تمثل و وحى

بيان : اين فص در بيان حقيقت ملك , و تمثل او براى انسان , و در