و چون اعتبار حق و معرفت وى مستلزم علم بيشتر و تميز بين حق و باطل است , يعنى از معرفت , خلق نيز حاصل مى شود پس نظر به حق كن كه اوست و بس .

پناه بلندى و پستى تويى *** ندانم چه اى هر چه هستى تويى

و با آفلان كه در حد ذات خود ساقط اند دل مبند , و از ملت ابراهيم خليل باش ولا احب الافلين گو , و ذات خود را به ذات او متوجه ساز كه خود جدولى از بحر بيكران وجودى , و بگو : انى وجهت وجهى للذى فطر السموات والارض , و پيوسته ديده بر جمال دل آراى او بدار

دوست بگو دوست كه يادش نكوست *** تا نگرى نيست جز او اوست اوست

همچو الف در همه آفاق جفر *** از بلد و خانه و اقليم و كوست

ماه و ستاره است و فروزنده مهر *** كوه و در و خشك وتر و بحر و جوست

اسم فراوان و مسمى يكى است *** آب يكى كوزه و جام و سبوست

ياد خدا مشك دهان است و دل *** خه كه دهان و دل تو مشكبوست

آينه دل چو شود صيقلى *** بنگريش با دل تو روبروست

وصف دل و وصف خداوند دل *** وقت مع الله يكى مو بموست

بلكه در آنگاه به حق اليقين *** او بود اندر دل و دل اندروست