از اين دو جمله فهميده مى شود كه پيامبران هرگز ناكام نماندند و همگى كامياب بودند . طبيعى است كه تعداد آنان كم بوده است ( تعداد 124000 در مقابل جمعيت زمين از ابتدا تاكنون كه بالغ بر چندين ميليارد است چند ميليونيم يا چند ميليارديم هم نمى شود ) . . .

و تعداد دشمنان و دروغ انگاران هم زياد .

دروغ انگار يعنى كسى كه پيغمبر راهش را , حرفش را , رسالتش را , داعيه اش را و . . . همه را تكذيب مى كند . يعنى دشمنانى كه در مقابل پيغمبر ساكت نمى نشينند . در عين حال كه خود , كم بودند و دروغ انگاران زياد . دچار قصور نمى شدند . كوتاهى نمى كردند ( قصور در فارسى بمعناى عمدا كوتاهى كردن است . ) اما در عربى بمعناى تاموفق بودن يعنى نتوانستن براى انجام و ادامه كار است . ) پيغمبران ناكام نبودند و توانستند رسالت خود را بخوبى انجام دهند . درست است كه خيلى از آنان را كشتند . اما همان كه كشته شد كارش را انجام داد . مقصود پيامبران رساندن پيامى بود كه ( چه در عالم ذهنيت و چه در عالم عينيت ) مى توانست مردم را به سوى جامعه رستگارى نهائى پيش برد . اين هدف نهائى انبياء بود . هدف عمومى و كلى آنان , پيامبران نه تنها براى زمان خود بفكر عروج انسانى انسانها بودند بلكه در اين فكر بودند كه اين جريان كلى رستگارى انسان و تكامل تاريخى ( نه فردى ) بوسيله آنها انجام گيرد و در اينكار موفق بودند . حتى آن پيامبرى كه كشته شد . حرفش را زد و خطش را در تاريخ گذاشت و اين خط ديگر پاك نمى شود . هر چند كه روى آن خط را بپوشانند اما سالى , ساليانى , قرنى مى گذرد و آن پوشش برداشته مى شود و آن خط دوباره خوانده مى شود .