مسيحيت سخن گفت. پس از آن، دو ماه در چين بود و در آن‌جا با مكتب تائو آشنا شد و آن‌گاه به آلمان بازگشت. اين مسافرت، در تعميق و توسعه كار اتو در ابعاد گوناگون مؤثربود.

اوّلاً، در اين سفر، اتو براى نخستين بار فهميد كه مى‌تواند اشيايى را گردآورد كه بيانگر شيوه‌هاى ابراز عواطف دينى در فرقه‌ها و فرهنگ‌هاى مختلف باشد. طبعاً چنين كلكسيونى براى آشنايى با اديان گوناگون مى‌تواند بسيار سودمند باشد. البته نه در گوتينگن و نه در برسلو امكان تحقق بخشيدن به اين آرزو براى او فراهم نشد تا آن‌كه در سال 1926 در ماربرگ با پولى كه در اختيار او گذاشته شد (حدود سه هزار مارك) يك كلكسيون فراهم آورد. در سال 1927 نيز بودجه‌اى از طرف دولت براى تكميل آن به او داده شد. وى هم‌چنين توانست چهل هزار مارك از محل ديگرى براى خريد اشياى دينى به دست آورد. بدين منظور، اتو در اكتبر 1927 سفرى را به آسيا آغاز كرد كه تا مِى 1928 به طول انجاميد. در اين سفر، اشيايى كه مربوط به اديان مصر و بودا، به ويژه فرقه هندويى آن، و نيز اشيايى كه جنبه زيبايى‌شناسى داشت، تهيه كرد.

ثانياً، احتمالاً در ضمن اين سفر بود كه اتو به فكر تأسيس انجمن اديان براى ايجاد ارتباط و گفت‌وگو ميان اديان گوناگون افتاد. وى در مقاله‌اى كه در كنگره جهانى «دين مسيحى آزاد و پيشرفت دينى» (پاريس، 1913) ارائه شد، طرح تأسيس چنين انجمنى را مطرح كرد. اتو در آن جا بيان مى‌كند كه با وجود تنوع روح‌ها[1] در اديان مختلف، آن‌ها در تلاش براى مبارزه با الحاد و خرافه و در نتيجه، در تضمين بقاى دين حقيقى مشتركند. اتو در اين مقاله، پيشنهاد مى‌كند براى آن‌كه بتوان بقاى محتواى جاودانه و معنوى دين را در واقعيت و به‌طور صحيح، تضمين كرد، بايد دست به يك كار بزرگ زد و آن، نقد دين و پالودن آن از همه اضافات و پيرايه‌هايى است كه در سير تاريخ به آن ضميمه شده است.[2]

سرانجام، اتو در سال 1920 به خواسته خود تحقق بخشيد و توانست انجمنى را تأسيس كند تا زمينه را براى نزديكى و گفت‌وگوى اديان فراهم سازد. اين انجمن تا سال 1924 با تلاش و پى‌گيرى اتو به كار خود ادامه داد. انجمن انسان دينى، نخستين جلسه