زمان ‌مى‌ايستد.[1] متعلق تجربه، در اين مرحله طبيعت است، اما طبيعتِ تبديل‌ صورت‌يافته، بى‌زمان و به نحو مرموزى يگانه.

متعلق تجربه، در مرحله دوم، تنها طبيعت نيست، بلكه قدرت و نيروى نهفته در وراى آن است كه مقوّم آن مى‌باشد و خود را از طريق آن مى‌نماياند، واحدى كه در پس پرده كثير[2] است.

در مرحله سوم، طبيعت حذف شده، از صحنه بيرون مى‌رود و عارف، واحدِ بدون كثير را مشاهده مى‌كند كه هيچ اختلاف و كثرتى هرگز در آن راه نمى‌يابد.[3] اتو در اين‌ زمينه نيز به‌عبارتى از اكهارت تمسك مى‌كند:

آن‌چه انسان در جهان دارد و درمى‌يابد، در ظاهر، كثرت و در باطن، وحدت دارد. هرسبزه نودميده‌اى، هرچوبى، سنگى، همه چيز همانا «يكى» است. اين ژرف‌ترين ژرفناها است.

اكهارات در جايى ديگر مى‌نويسد:

خداوندا! چه هنگام، انسان گرفتار عقل جزئى است؟ به گمان من، وقتى كه اسير تفرقه است و چيزها را جدا از يكديگر مى‌بيند. و كى فراتر از عقل جزئى است؟ مى‌توانم بگويم: وقتى كه كل را در كل ببيند، از اين حد فراتر است.[4]

اتو در تفسير و توضيح اين عبارات مى‌گويد:

نه سياه از سياهى خودش عارى مى‌شود، نه سفيد از سفيدى؛ ولى سياه، سفيد است و سفيد، سياه است. اضداد با هم جمع مى‌شوند بى‌آن‌كه از خود خلع شوند.[5]

به عقيده اتو اين‌ها لقلقه زبان نيست، بلكه عارف واقعاً آن را مشاهده مى‌كند.[6]