حيات و ظهور مجدد ارزش هاى دينى و اخلاقى است. او نوزايى دينى در سراسر جهان را واكنشى در برابر سكولاريسم، نسبى گرايى اخلاقى و لذت جويى عصر حاضر مى داند. هانتينگتون مى گويد تجديد حيات مذهبى و بويژه اسلامى به معناى نفى مدرنيته نيست، بلكه به معناى انكار فرهنگ ملحدانه است و معتقد است اسلام تنها تمدنى است كه بناى غرب را تهديد مى كند و مى گويد مسلمانان نيروى مقابل خود را «غرب بى خدا» مى دانند و دليل اين تعبير مسلمين از غرب را كم رنگ شدن ارزش هاى اخلاقى و مذهبى آن سامان قلمداد مى كند. هانتينگتون بين غرب و اسلام تعارضى حل نشدنى احساس مى كند و به برترى اخلاقى مسلمانان بر غربيان اعتراف مى كند. در نهايت نسخه اى اين پزشك براى دنياى پرتعارض و تشنج فعلى مى پيچد كه موجب رهايى از مرض جنگ و دشمنى شود و همكارى رهبران سياسى، روحانى و فكرى تمدن هاى گوناگون را به همراه داشته باشد. او نمود صلح و مدنيت را در اين مفاهمه عملى مى داند.

بينش مهدويت كه مبتنى بر ظهور منجى است، بينشى برخاسته از مذهب و مبتنى بر برداشت وحدت از هستى و تاريخ در مقابل فلسفه ى كثرت است. در مهدويت اعتقاد بر آن است كه يك منجى ظهور خواهد كرد و به اراده ى خدا به عنوان مصلح، دنيا را غرق در صلح، آشتى، معنويت، اخلاق، مذهب و عدالت خواهد نمود. بر اساس مسيحيت اين منجى حضرت عيسى (عليه السلام) است و بر اساس بينش شيعه، امام زمان حضرت مهدى (عج) است كه زنده و حاضر ليكن بنابر مصالحى در پس پرده ى غيبت است و هر زمان كه خدا اراده كند ظهور خواهد نمود و بشر را نجات خواهد داد و حكومت جهانى را تأسيس خواهد نمود. در انديشه ى بسيارى از فيلسوفان تاريخ نوعى نگرش موعودگرايى ليكن به اشكال ديگر مشاهده مى گردد. آن ها نيز به اين كه آينده ى تاريخ به سمت تكامل و كمال حركت مى كند و به سوى صلح، معنويت، حاكميت مذهب و ارزش هاى اخلاقى و متعالى در سير است اعتقاد دارند.