فصل چهارم: ويژگى هاى ياران حضرت مهدى (عليه السلام)

انقلاب ها، هر چه با عظمت تر باشند، دوستان و دشمنان بيشترى دارند. نهضت هاى توحيدى، شكوهمندترين حركت تاريخ بوده و جريان هاى موافق و مخالف نيرومندى داشته اند. بازتاب نهضت امام مهدى (عليه السلام) بيش از نهضت هاى رهايى بخش پيشين خواهد بود. آرمان هاى بلند، مشرك ستيزى و عدالت گسترىِ بى مرز و جهان شمولِ آن، هم شور در دل مردمان محروم خواهد آفريد و هم دشمنان توحيد و عدل را برخواهد آشفت. بايد ديد همراهان آن حضرت كيانند؟ شناخت معيارها و موازين ياران، ما را كمك خواهد كرد تا راه را بهتر شناخته و در صف منتظران با بصيرت قرار گيريم.

شهيد مطهرى (رحمه الله) درباره ى ويژگى ياران حضرت حجّت (عج) مى فرمايد: «در اوصاف اصحاب حضرت حجت (عج) تعبيرى است كه من نه فقط در يك حديث بلكه در احاديث متعدد، آن را ديده ام «رُهْبانٌ بِالَّيْلِ، لُيُوث بِالنَّهارِ» راهبان شب اند، شب كه سراغ آن ها مى روى گويى سراغ يك عده راهب رفته اى ولى روز كه سراغشان مى روى [گويى ]سراغ يك عده شير رفته اى».[1]

ياران امام، سنگ هاى زيرين انقلاب جهانى اند. منابع دينى ما، بر جايگاه والاى آن جوان مردان اشاره دارد.[2]

دو ويژگى كه استاد مطهرى (رحمه الله) در كلام خويش براى ياران امام بر شمرده است، عبادت شبانه و تلاش روزانه ى آن هاست. به گفته ى فضيل بن يسار: «رجالٌ لا يَنامُونَ الليل لهم دوى فى صَلاتِهِمْ كدوى النحل يبيتون قياماً عَلى اَطْرافِهِمْ رُهبانٌ بِالَّيْلِ اُسُدٌ بِالنَّهارِ[3]، مردانى كه سبك خوابند و در نماز بسان زنبور عسل، زمزمه كنان».

امام در سفر و حضر، جنگ و صلح ياران را به تعبّد و تضرّع سفارش مى كند تا مقصد فراموش نگردد و پيروزى هاى پياپى، آنان را به غفلت و غرور دچار نسازد. همواره پيروزى را از جانب خدا ببينند و مناجات و نماز را كليد نصرت او.

امام باقر (عليه السلام) مى فرمايد: «حَتّى اذا صَعِدَ النجف قال لاصحابِهِ، تعبدوا ليلكم فيبتيون بين راكع و ساجد يتضرعون الى الله;[4] چون برفراز نجف برآيد، به ياران خطاب كند: امشب را به عبادت به روز آوريد. آنان برخى در ركوع و برخى در سجده شب را به سحر مى رسانند و به درگاه خدا تضرّع مى كنند».

نيز امام محمدباقر(عليه السلام) مى فرمايد: «گويا، قائم و يارانش را در نجف اشرف مى نگرم، و توشه هايشان به پايان رسيده و لباس هايشان مندرس گشته است. جاى سجده بر پيشانيشان نمايان است. شيران روزند و راهبان شب».[5]

ياران مهدى (عج) مردان عبادتند و نيايش، شيران روز و نيايش گران شب. آن هم نه عبادتى عادت گونه و يا چون پرستش مزدوران و تاجران، بلكه نيايش عارفانه و پاكبازانه. روح بندگى و راز و نياز با جانشان در هم آميخته است. همواره خود را در محضر خدا مى بينند و از ياد او لحظه اى غفلت نمىورزند. از ترس خدا، نيمه شب چونان مادران فرزند مرده مى گريند و شب زنده داران و روزه دارانند.

ويژگى ديگرى كه استاد براى اصحاب حضرت حجت (عج) مى شمرد اين است كه «آنان هم چون شيرند».[6]

ياران امام مهدى (عج) ، دلير مرد و جنگاوران ميدان نبرد هستند. دل هايى چون پولاد دارند و از انبوه دشمن، هراسى به دل راه نمى دهند. ايمان به هدف، همه ى وجودشان را تسخير كرده و عشق به خاندان پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله)، به بازوانشان قوت بخشيده است. شجاعت بى مانندشان، ترسى را بر دل هاى مستكبران چيره ساخته كه پيشاپيش، راه گريز پيش مى گيرند.

امام باقر (عليه السلام) مى فرمايد: «گويا آنان را مى نگرم، سيصد و اندى مرد، بر بلنداى نجف ايستاده اند، دل هايى چون پولاد دارند. در هر سو، تا مسافت يك ماه راه، ترس بر دل هاى دشمنان سايه مى افكند».[7]