حكومت مهدى (عج) در انديشه ى سياسى سيد جعفر كشفى

فراتى در مقدمه ى كتاب «انديشه سياسى سيد جعفر كشفى» مى نويسد: «كشفى مجموعه اى از نگرش ها و گرايش هاى فلسفى، عرفانى، كلامى را در ذيل يك نگرش جامع يعنى گشت و بازگشت عقل و مواجهه آن با جهل دارد، در واقع او جهان را آميخته اى از عقل و جهل مى داند و در تلاش است تا جامعه، تاريخ و انواع دولت را بر اساس آن دو تبيين كند، دولت در انديشه او يا حق است يا باطل. دولت حق يا مدينه الهيّه تنها در زمانى ميسّر است كه حضور عقل يا روح محمّدى ممكن باشد. چنين امكانى نيز در دو مقطع از تاريخ بشر رخ داده يا مى دهد: اوّلين مقطع به عصر نبوت اختصاص دارد كه در اين دوران رويه ظاهرى عقل در لباس شريعت هويدا شده است. در دوّمين مقطع كه رويه باطنى عقل عيان مى گردد و به عصر ولايت شهرت مى يابد، آخرين ولىّ خداوند حضرت مهدى (عج) ظهور مى كند و تشكيل دولت حقّه ثانيه مى دهد.

در فاصله اين دو مقطع، دولت آرمانى كشفى به دولتى انحصار مى يابد كه زعيم اش با عقل كل در ارتباط و همانند منصب امامت، واجد دو ركن علم و سيف باشد.»[1]

كشفى در دو كتاب «ميزان الملوك» و «تحفة الملوك» درباره ى نوع حكومتى كه در زمان غيبت صلاحيت اداره ى جامعه را داراست و به مبحث ولايت فقيه مربوط مى شود، بطور مبسوط بحث كرده و هر دو كتاب ، تحقيق و احيا شده است، در اين دو اثر تحليل جامعى از نظريه هاى كشفى در موضوع حكومت در عصر غيبت ارائه شده كه فعلاً از مبحث ما خارج است.

آن چه در اين نوشته مورد نظر است نقل ديدگاه هاى كشفى درباره ى دو نوع حكومت الهى در آغاز و پايان عصر رسالت و امامت، و كند و كاو در چگونگى عصر امامت است.