ضرورت حكومت دينى

اينك با نقل گفتار «سيّد كشفى» به ترسيم دو نوع حكومت در عصر رسالت و ظهور حضرت مهدى (عج) مى پردازيم:

وى مى گويد: «مردمان و بنى نوع انسان، در آراى خود متفاوت و در عقول متفاوت مى باشند و دواعى افعال و غايات حركات ايشان در غايت اختلاف است و از براى هر يك از آن ها در افعال و حركات خود، مقصدى و غايتى غير از مقصد و غايت ديگرى مى باشد، پس اگر آن ها به مقتضاى طبايع و مقاصد خود واگذارده شوند هر آينه يكديگر را مثل سباع برّ و ماهيان بحر مى درند و به افساد و افناى يكديگر مشغول مى شوند و عالم را هرج و مرج و نظام را مختل مى گردانند، پس بالضروره، نوعى از تدبير مى بايد كه بواسطه آن، هر يكى را در منزلتى كه مستحق آن است وا دارد و قانع گرداند و به حق خويش راضى سازد و دست تعدّى و تصرّف او را در حقوق و مراتب ديگران كوتاه كند و به شغلى كه مناسب او است و از اسباب معاونت امور معيشت و معاد و دين يكديگر است، مشغول دارد. و اين نوع از تدبير، همان سياست مدن است».[1]

«كشفى» اصرار بر آن دارد كه جامعه ى بى دولت، دنيا و آخرت آدميان را تخريب مى كند و بنيان زندگى جمعى را درهم مى ريزد. دليل وى بر اين مدّعا، علاوه بر «بداهت عقل» مشاهدات تجربى بشر و استنادهاى نقلى از دين است.

وى پس از نقل آيات و روايات متعدد چنين نتيجه مى گيرد: «از مضامين اين آيات و احاديث و امثال آن ها علاوه بر مشاهده و تجربه بر تو معلوم مى شود كه نظام امر معيشت و معاد بنى نوع انسان و بقا و انتظام مدن و شهرها بدون سلطنت سلطان قاهر