نظام طبقاتى: روح هندوييسم

اگر فلسفه ى هندوييسم مورد كنكاش قرار گرفته و جايگاه عدالت آن بررسى شود، اولين سؤال كه به ذهن خطور مى كند اين است: «آيا هندوييسم برابرى را مى شناسد»؟ و اين سؤال فوراً زندگى طبقاتى در هندوييسم را به ذهن انسان نزديك مى كند. يكى از ايرادهايى كه به نظام طبقاتى هندوييسم وارد است، اين است كه طبقه هاى مختلف بر روى يك سطح قرار نگرفته است و يك راه كار مشابه ندارد و اين مسأله باعث ايجاد ستون عمودى نشده است و هر فرقه اى بايد از نظر سطح روى ديگرى قرار بگيرد.

Manu را نمى توان مسؤول خلق چنين روشى دانست. Manu تنها به ايراد سخنرانى هاى مذهبى در مورد Varna (رنگ) پرداخت و وارنامولد فرقه يا طبقه گرديد. Manu را مى توان به نوعى اشاعه دهنده ى نظام طبقاتى در هندوييسم ناميد. بر طبق اين نظام برهمايى هايى كه شامل مبلغان مذهبى و تحصيل كرده مىباشند، جزء طبقه ى اول، جنجگويان[1]جزء طبقه ى دوم، تاجران و بازرگان[2]جزء طبقه ى سوم وكارگران نيزجزء طبقه ى چهارم قرار مىگيرندودر پايين ترين سطح نيز گروهى به نام لمس ناپذيرها[3] قرار مىگيرد.دسته بندى مردم در قالب طبقه هاى مختلف نوعى روش ساده براى اشاعه ى بى عدالتى است و با صراحت چنين مىتوان گفت كه هندوييسم ازبرابرى چيزى نمىداند و در حقيقت بى عدالتى و ترويج نابرابرى روح هندويسم است.

هيچ كس مجاز به ازدواج با فردى از طبقه ى ديگر نيست و هيچ كس حق تغيير پيشه ى خويش و يا تعويض آن با ديگرى و