كه مى فرمايد: كافران مى گويند چرا آيه اى از طرف پروردگارش بر او نازل نمى شود، بگو: غيب مال خدا است، (اشاره به اين كه امامى كه از نظرها غايب است حجت خدا است) پس منتظر باشيد همانا ما هم با شما در انتظاريم».[1]

داود رقّى روايت مى كند: «عن ابى عبدالله (عليه السلام) فى قول الله عزّوجلّ ?الّذين يؤمنون بالغيب?[2](عليه السلام) انّه حق[3]; داود رقّى از حضرت صادق (عليه السلام)درباره گفتار خداى عزّوجلّ: «آنان كه به غيب ايمان آورند» نقل مى كند، فرمود: هر كس اقرار و اعتراف دارد به اين كه به پا خاستن حضرت مهدى موعود قائم آل محمد(عج) حق است همان ايمان به غيب دارد».

با احتمال حضور امام، با حيا و منزه از گناه مى شويم

اعتقاد به اين كه امام و حجّت خدا مراقب اعمال ماست و اعمال شيعيان خدمت ايشان ارائه مى شود كاملا در خوب شدن و نيكوكار شدن اشخاص تأثير دارد. به عنوان نمونه در زمان حضرات ائمّه ى اطهار مخالفان هم فهميده بودند كه امامان ما مراقب رفتار و كردار شيعيان هستند و آنان نيز به احترام امامان (عليهم السلام) از گناه خوددارى مى كردند و اهل تسنن هم اگر مى خواستند به كسى امانت بسپارند به سراغ شيعيان مى رفتند و اگر مى خواستند معلّم براى كودكان و زنان خود در خانه ببرند از شيعيان مى بردند، زيرا مى دانستند شيعه به اموال و ناموسشان خيانت نمى كند.

متوكّل عباسى ابن سكيت را براى درس گفتن به پسرانش به خانه ى خود برد. بدترين دشمنان اهل بيت هم شيعه را امين خانه ى خود مى دانستند. دربان متوكّل يك نفر شيعه را به عنوان معلم خصوصى به خانه برده بود. وى به حاجب خبر داد كه سه