مقدمه

يكى از مسلّمات دين مقدس اسلام اين است كه بايد شخصى واجد الشرايط، عالم تر، زاهدتر، قوى تر و شجاع تر از همه ى مردم و آگاه تر به احكام دين مبين اسلام و مصون و معصوم از خطا و اشتباه و تأييد شده از عالم غيب به عنوان حجت خدا بر روى زمين وجود داشته باشد و مردم را به راه حق و سعادت و نيك بختى راهنمايى كند.

به اعتقاد شيعيان ـ كه داراى مذهب حقه شيعه ى اثنى عشرى هستند ـ در هيچ زمانى زمين خالى از حجّت نيست، خواه حاكم و مبسوط اليد باشد يا اين كه در خفا، و غيبت به سر برد و موظّف به غيبت بوده و خود را از مردم پنهان نموده باشد. البتّه در صورت غيبت فيضش زياد و همانند خورشيد پس ابر مى باشد و نورش شامل دين داران است، بر همه ى امور نظارت و در همه ى امور مردم تصرف مى كند. «وجوده لطف و تصرفه فى الأمور لطف آخر و غيبته منّا; وجود امام لطف خدايى است و تصرف نمودنش در امور مردم لطف ديگرى است ولى غايب بودنش از ناحيه ى اعمال ماست».

چنان كه حضرت مولاى متقيان اميرالمؤمنين (عليه السلام) در ضمن حديثى طولانى