سراسر خوشى آغاز مى شود و اهورامزدا رستاخيز جهان را با بازآفرينى زرتشت و ساير نيكان به پايان مى برد.

به اين ترتيب و براساس آن چه گذشت، مى توان انديشيد كه پيش از رسالت زرتشت، مردم هندو ايرانى، چشم به راه سوشيانت هايى (در معناى سودرسان و رهاننده) مى بوده اند تا هر از گاهى ظهور كنند و زندگى را سامان بخشند يا بدى ها را ريشه كن كنند[1]. اين «موعودهاى اوّليه»، به مقتضاى نحوه ى زندگى قبيله اى آن دوران، لابد سيمايى پهلوانى و اسطوره اى داشته اند. شايد زرتشت با سوشيانت خواندن خود، مخاطره اى عظيم را به جان خريده باشد، زيرا بنا به سنّت او يك «زوئتر»[2] يا روحانى بود و نه حتّى لااقل يك «نر Nar»; وشايد[3] بخشى از مخالفت هايى كه او را ـ درگاثاها ـ به گلايه واداشته، ناشى از همين نكته بوده كه توده ى مردم توقّع ظهور يك پهلوان در مقام سوشيانت را داشتند و نه يك زوئتر[4]...

بهرحال، چنان معلوم است كه پيروان زرتشت، بعدها در تلاش براى آشتى دادن مبانى كيش جديد با آيين كهن، به آن سوشيانتِ منتظَر، سيمايى دينى هم بخشيدند. اين گونه در زامياديشت، «سوشيانت» علاوه بر بهره مندى از فرّكيانى و