[1]امير عليه السلام در صدر اسلام , در زمان رسول صلى الله عليه و آله و پس از ارتحال آن حضرت به وصى معروف و معهود بود , اين خوشه چين خرمن ولايت در جلد دوم تكمله منهاج البراعه فى شرح نهج البلاغه مقاله اى به عنوان([ هدايه و ارشاد ]) در اين موضوع نوشت و شواهدى چند از گفته هاى كبار صحابه و سنام مسلمين را با ذكر منابع و ماخذ ياد آور شده است , جز اينكه بنى اميه اتفاق كرده بودند كه آثار على عليه السلام را محو كنند , اين نه قول من است , قول فخر رازى در تفسير كبيرش است , وى در تفسير سوره فاتحه و در مسئله فقهى جهر به بسم الله الرحمن الرحيم گويد ( ص 160 , ج 1 , چاپ استانبول([ : ( و ذلك يدل على اطباق الكل على ان عليا كان يجهر ببسم الله الرحمن الرحيم , ان عليا عليه السلام كان يبالغ فى الجهر بالتسميه فلما وصلت الدوله الى بنى اميه بالغوا فى المنع من الجهر سيعا فى ابطال آثار على عليه السلام ان الدلائل العقليه موافقه لنا و عمل على بن ابى طالب عليه السلام معنا و من اتخذ عليا اماما لدينه فقد استمسك بالعروه الوثقى فى دينه ونفسه]) . انتهى كلام الرازى بالفاظه . ( مؤلف ) .