تعريف اسم و توقيفيت و اشتقاق آن

مطلب مهم در اين مقام , معرفت به معنى اسم در اصطلاح اهل تحقيق اعنى اهل معرفت و ولايت است كه همان اسم در لسان كتاب و سنت است در بيان آن گوييم :

بر مبناى قويم وحدت شخصى وجود , محض وجود بحت به حيثى كه از ممازجت غير و از مخالطت سوى , مبرى باشد از آن به غيب هويت و لا تعين تعبير مى كنند , و حضرت اطلاق ذاتى نيز گويند كه مجال هيچ وجه اعتبارات حتى همين اعتبار عدم اعتبار نيز در آن نيست , و مشوب به هيچ گونه لواحق اعتبارى نمى باشد و اصلا تركيب و كثرت در آن راه ندارد و اين مقام لا اسم و لا رسم است , زيرا كه اسم ذات مأخوذ با صفتى و نعتى است يعنى متن ذات و عين آن به اعتبار معنايى از معانى خواه آن معانى وجوديه باشند و خواه عدميه اخذ شود . آن معنى را صفت و نعت مى گويند .

و أن شئت قلت :

ذات با اعتبار تجلى اى از تجلياتش اسم است چون رحمن و رحيم و راحم و عليم و عالم و قاهر و قهار كه عين ذات مأخوذ به صفت رحمت و علم و قهر است , و اسماى ملفوظه متداوله , اسماى