اين است: که من با براهين قطعي مي فهمم که به وحي و نبوت و رسالت احتياج درام؛ زيرا بسياري از امور را نمي دانم؛ مثلاً مي فهمم که انسان راه ابد را در پيش دارد و راه را بلد نيست؛ مي فهمم که مرگ نابودي نيست و پس از مرگ خبري هست، ولي نمي دانم چه خبر است؛ و چون عقل همه اين اصول را مي داند و آن ها را کاملاً مي فهمد، درک مي کند که بايد راهنما و راه بلدي باشد تا او را راهنمايي کند و راهنما نيز بايد از طرف کسي باشد که عالَم و آدم را آفريد.

{بنابراين، عقل با براهين قطعي مي گويد: من محتاج راهنمايي انبيا و اولياي الهي ام. چگونه عقلي که خود را نيازمند به وحي مي داند با وحي مخاصمه مي کند؟ به تعبير «آقا علي حکيم» که از بزرگان حکمت است، معقول نيست که عقل از يک سو بگويد که من به پيامبر نياز دارم و از سوي ديگر، با ره آورد او به تخاصم و تعارض برخيزد و در مقابل حکم پيامبر فتوا بدهد؛ مثل اين که کسي اصل بيماري خود را تشخيص مي دهد و مي داند که مريض و به طبيب نيازمند است و نيز بداند که فلان شخص طبيب حاذقي است و در عين حال، در برابر نسخه طبيب مقاومت کند؛ چنين کسي عاقل نيست. از اين رو، حکيمان الهي مي گويند: عقل با نقل در يک مسيرند و اين طور نيست که عقل فتوايي بدهد که با خطوط کلي نقل ناهماهنگ باشد و وقتي عقل مخاصم و معارض نبود، معاضد و معاون اوست و به ديگر بيان، عقل و نقل، همانند دو بال طاير قدسي و ملکوتي اند که با آن ها پرواز در فضاي باز استدلال ميسّر مي شود.

راه اثبات منبع بودن منابع دين

با عقل يا قرآن يا سنت نمي توان منبع بودن آن ها را اثبات کرد؛ زيرا اگر چيزي را بخواهيم با خودش ثابت کنيم، در حقيقت مصادره به مطلوب و دَوْر خواهد بود؛