تعليمات مسيحيت قرار مي گرفتند مسيحي مي شدند. در حالي كه هيك يك قدم فراتر نهاده تا غير قابل جمع بودن تفاوتهاي ظاهري اديان جهان را انكار كند.

از نظر هيك توافق نهايي اين است كه همه اديان به ظاهر متفاوت بتوانند اديان درستي باشند. كاري كه هيك انجام مي دهد، اين است كه شرط باور صحيح را به قدري سهل مي کند كه به عنصر مشترك بين همه اديان جهان تقليل پيدا كند، هر قدر كه امكان دارد بايد اين عنصر منزه باشد. با اين همه، همان طور كه لوتر و هيك مي گويند، نجات بدون ايمان صحيح ميسر نيست، حتي اگر طبق گفته هيك اين ايمان كوچكترين وجه اشتراك باشد.

براي اينکه بفهميم چگونه به مسأله کثرت گرايي ديني در متن اسلام بپردازيم، بايد وجوه مختلف کثرت گرايي ديني را دقيقاً شناسايي كنيم، خصوصاً تفاوت ميان کثرت گرايي ديني نجات شناختي[1] و کثرت گرايي ديني حقيقت شناختي و کثرت گرايي ديني وظيفه شناختي را. بر اساس تعاليم اسلام، ديني كه خدا بدان امر كرده، همان ديني است كه به آخرين پيامبرش محمد رسول الله(ص) وحي شده است، و فقط پيروي از چنين ديني، نه دين ديگر، بر همه انسانها واجب شده است. با اين مفهوم، اسلام ديني انحصاري محسوب مي شود، يعني کثرت گرايي ديني وظيفه شناختي را رد مي کند. ولي خداوند به اطاعت اديان ديگر پيش از اسلام نيز فرمان داده است، و با اذعان به اين نكته بايد، نوعي کثرت گرايي ديني وظيفه شناختي در زماني را بپذيريم. بنابراين، مقبول نبودن دين حضرت موسي(ع) در اين عصر نه بدان دليل است كه تعاليم او نادرست بوده و يا با تعاليم حضرت محمد(ص) سازگاري ندارد، بلكه بدان دليل است كه خداوند تعاليم اسلام را به اين دوره اختصاص داده است. تعليماتي كه از سوي پيامبران پيشين آمده نه تنها نادرست نبودند، بلكه براي