«هرگز کسي به بهشت درنيايد، مگر آنكه يهودي يا ترسا باشد.» اين آرزوهاي [واهي] ايشان است. بگو: «اگر راست مي گوييد، دليل خود را بياوريد.» آري، هر كس كه خود را با تمام وجود، به خدا تسليم كند و نيكوكار باشد، پس مزد وي پيش پروردگار اوست، و بيمي بر آنان نيست، و غمگين نخواهند شد.

{کثرت گرايي ديني منبعث از مسيحيت، واکنشي است كه بر ضد همان نگرش مطرودي كه در آيات فوق به خوبي قابل مشاهده است. بر اساس تعاليم سنتي مسيحيت جز به واسطه فداکاري حضرت مسيح(ع)، راه ديگري به سوي نجات وجود ندارد، و حتي پيامبران بزرگ بايد تا روز رستاخيز در ليمبو[1] به انتظار بنشينند تا حضرت مسيح(ع) براي رهايي آنها اقدام نمايد. گروهي از متفكران مسيحي كه مخالف چنين انديشه اي بودند، در جستجوي راهي برآمدند كه نجات غير مسيحيان نيز ميسر گردد. اين گروه ادعا كرده اند، ايماني مي تواند موجب نجات شود كه فرد مؤمن بدان، علي رغم داشتن هر دين ديگري، مسيحيت را به صورت ناخود آگاه و بالقوه پذيرفته باشد و يا ايماني باشد كه ميراث مشترك همه سنتهاي بزرگ ديني جهان است. علي رغم تفاوتهايي كه گروههاي مسيحي درگير در کثرت گرايي دارند پيش فرض مشترکي مورد توافق همه آنهاست: از نظر هيك و رينر[2] و نيز از نظر هر جزم انديش، ايمان درست شرط لازم نجات است. رينر براي اينکه بتواند در بهشت را بازتر كند، مفهوم ايمان درست را توسيع معنايي داده تا دربرگيرنده آن دسته از افرادي شود كه مانند مسيحيان زندگي مي کنند و نيز اگر تحت