ماورودس پاسخ مي دهد كه با مشرك[1] خواندن هيك قصد توهين به او را ندارد. او خاطر نشان مي کند كه طبق نظر كانت، وقتي کسي يكي طالبي مي بيند، نمود[2] مي بيند، نه بود[3] كه كاملاً غير قابل بيان است. نمودها تظاهر ساحت بودها هستند و اعداد را به نمودها، نسبت مي دهيم، نه بودها. از اين رو وقتي ادعا مي شود كه 39 طالبي وجود دارد، طبق نظر كانت منظور اين نيست كه 39 موجود بودي وجود دارد كه خود را به عنوان طالبي مي نمايانند، بلكه 39 طالبي واقعي وجود دارند كه پديدار يا نمودِ ظهور يك واقعيت بودي غير قابل بيان مي باشند. ماورودس نتيجه مي گيرد اگر هيك حاضر به اظهار اين نكته باشد كه خدايان مختلفي (در ميان چيزهاي ديگر) وجود دارند كه واقعيت نمودي را به عنوان ظهورهاي حقيقت نهايي دارا هستند، بايد به نوعي شرك قائل باشد. انكار شرك از سوي هيك براي ماورودس اين سوء ظن را پيش آورد كه هيك خدا را نه يك پديدار واقعي، بلكه آن را تخيلي و غير واقعي مي پندارد. اگر اين چنين باشد، اتهام مناسب در مورد هيك الحاد است نه شرك. ولي ماورودس به اندازه اي براي هيك احترام قائل است كه نمي خواهد او را متهم به الحاد نمايد.

ولي ماورودس از اينکه هيك را متهم به تناقض گويي كند شرمي ندارد. چنان كه در نقل قول مذكور مشاهده گرديد، گاهي هيك اظهار مي کند كه نه از واقعيت في نفسه بلكه صرفاً از موجودات پديداري اديان مختلف تجربه دآريم، ولي در بخشهاي ديگري از نوشته هاي هيك اين نكته به چشم مي خورد كه او از تجربه حقيقت بحث كرده است:

... مي خواهم بگويم كه حقيقت را في نفسه يك پيش فرض گرفته ام، نه پيش فرض زندگي اخلاقي، بلكه پيش فرض تجربه ديني و زندگي ديني، در حاليكه خدايان و نيز برهمن، سونياتا[4] و غيره از طريق