نسبت به توجيه اعتقاد ديني خودشان با هم برابر هستند، توجيهي که به نظر جان هيک بهتر است مبتني بر تجربه ديني باشد. اين وجه کثرت گرايي هيک مورد توجه جمعي از متکلمان و فيلسوفان مسيحي قرار گرفته که ديدگاه برخي از آنها را بعداً مطرح خواهيم کرد.

کثرت گرايي ديني حقيقت شناختي[1] اين اعتقاد است که حقيقت ديني در اديان غير مسيحي کمتر از حقيقت ديني در مسيحيت نيست. البته يک کثرت گراي ديني مسيحي همچون جان هيک، اين مورد را نه تنها درباره مسيحيت بلکه درباره همه اديان بزرگ صادق مي داند. علي رغم اين واقعيت که اديان دعاوي متناقضي نسبت به حق، نجات، درست و نادرست، و يا بايدها ونبايدها، تاريخ و بشر دارند، کثرت گرايان ديني مدعي هستند که همه اين اقوال مي توانند نسبت به جهان بيني هايي که خاستگاه آن اقوال هستند، صحيح باشند. اين نکته يکي از محلهاي بحثي است که هيک توجه بيشتري به آن دارد. او نسبيت حقيقت ديني را بر حسب آنچه که فرضيه نوع – کانتي[2] مي خواند، تبيين مي کند. بر اساس اين فرضيه حق في نفسه غير قابل بيان است و ادعاهاي ديني درباره حقيقت، واکنشهايي شناختي نسبت به اين واقعيت متعال غير قابل بيان هستند؛ واکنشهايي که به لحاظ تفاوت در شيوه هايي که در آنها حق[3] به تجربه در مي آيد، از همديگر متمايز هستند. هيک خود مي گويد:

فرضيه نوع – کانتي، مسأله تعارض بين ادعاهاي اديان مختلف را با اين پيشنهاد که در واقعيت بين آنها هيچ تعارضي وجود ندارد، حل مي کند، زيرا اين ادعاها درباره جلوه هاي گوناگون حق نسبت به جوامع ايماني