کثرت گرايي ديني جان هيک بيشتر خواهيم پرداخت و به اين نتيجه خواهيم رسيد که اين تعريف مقدماتي بايد اصلاح گردد. به عقيده هيک، براي آنکه کثرت گرايي ديني هنجاري مؤثر واقع شود، وجود کثرت گرايي ديني نجات شناختي دست کم به لحاظ روان شناختي، ضرورت دارد. اگر مسيحيان بر اين اعتقاد باشند که پيروان اديان ديگر نمي توانند به نجات برسند، مايل نيستند که براي آنها احترام قائل شوند. در آثار هيک براي حمايت از اين دعوي خيلي نمي توان استدلال پيدا کرد، ولي حتي اگر بپذيريم که ظاهراً قابل قبول است، باز نمي توان به اين نتيجه رسيد که چنين چيزي بايد در مورد همه اديان جهان گفته شود. بر اساس تعاليم اسلام، بايد نسبت به همه انسانها حتي کساني که به نظر ما نمي توانند وارد بهشت شوند، احترام و تسامح داشته باشيم.

آثار اوليه جان هيک درباره کثرت گرايي ديني بر کثرت گرايي ديني هنجاري و کثرت گرايي ديني نجات شناختي متمرکز بود و ظاهراً فرض او اين بود که براي پيروان همه اديان جهان، کثرت گرايي ديني هنجاري وابسته به کثرت گرايي ديني نجات شناختي است. ولي جان هيک سالهاست که مرکز توجه خود را به وجه ديگر کثرت گرايي ديني، يعني کثرت گرايي ديني معرفت شناختي[1] معطوف کرده است. اين وجه را شايد بتوان به طور مبهم و غير صريح بدين گونه تعريف کرد که توجيه مسيحيان از دين خود نسبت به توجيه پيروان اديان ديگر بهتر نيست. با اين تعريف روشن مي شود که کثرت گرايي ديني معرفت شناختي با مسأله توجيه اعتقادات ديني ارتباط دارد. البته جان هيک باور ندارد که مسيحيت نسبت به ديگر اديان در اين زمينه نقصي داشته باشد. بنابراين بايد با دقت بيشتري کثرت گرايي ديني معرفت شناختي هيک را چنين تعريف کنيم که پيروان اديان بزرگ جهان