مربوط به هر فرهنگ را در اديان آن مي توان پيدا کرد، خشنود نيست. او نداي اصلاح دين را سر مي دهد. پيشنهاد او اين است که مسيحيت بايد پيوند خد را از آنچه که منحصر به تمدن غرب است بگسلد و مهمتر اينکه مسيحيان بايد اين آموزه را که مسيحيت تنها دين حق است و نيز نگرش انحصار گرايانه و بدون مسامحه نسبت به اديان ديگر را که همراه اين جزم است، کنار نهند. هر چند توين بي. عضو کليساي انگليکان[1] باقي ماند، ولي به اين نکته اذعان داشت که احتمالاً از نظر اسقفهاي کليساي انگلستان مقبول نخواهد بود و با اينکه مايل به تدوين دين جديدي که تلفيقي از عناصر سنتهاي مختلف با نام سينکرتيسم[2] (التقاط گرايي) است، نبود، همانند اتو مورد ملامت قرار گرفت.[3]

متفکراني نظير ترلچ، ديلتاي و توين بي تاريخ گرا خوانده مي شوند، زيرا مدعي هستند که جلوه هاي مختلف فرهنگ، از جمله دين را بايد ثمره طبيعي جريان تاريخي دانست. تاريخ گرايان هگلي و مارکسيستي افزون بر ادعاي فوق، داعيه ديگري نيز داشتند و آن اينکه جريانهاي تاريخي طبق قوانيني که مي توان آنها را کشف کرد و براي پيش گويي حوادث (و يا حداقل نهضتهاي) آينده مورد استفاده قرار داد، روي مي دهند، همان گونه که فيزيک با امکان پيش گويي و کنترلي که به واسطه کشف قوانين به دست مي آورد، پيشرفت کرد. دليل عدم پذيرش تاريخ گرايي از سوي پوپر اين است که او بين روشهاي تاريخي و روشهاي علوم طبيعي تفاوت قائل است و کسي را که بي جهت نسبت به پيش گويي و کنترل و کشف قوانين تاريخي خوشبين است، مورد