نتواند به مقامات بالاتري در بهشت دست يابد. اگر شرك واقعاً مانع رسيدن فرد به رستگاري است، پس بايد آن را چيزي عميق تر از پرستيدن چند بت بدانيم. يعني آنچه كه شرك تكويني[1] ناميده مي شود. اين واژه كه در عربي به مفهوم شريك قائل شدن براي خداست از معادل انگليسي آن روشنتر است. پس براي اينکه نشان دهيم چگونه شرك مانع رسيدن فرد به سعادت است، بايد آن را با خلوص قلبي كه لازمه سعادت است ناسازگار دانست.

به هر حال، بحث فوق صرفاً در ارتباط با كفر مقصران بود نه قاصران. خداوند به گناهكاران پاداش نمي دهد، ولي تأكيد مي کنيم كه فيض خدا هيچ حد و مرزي ندارد و اين خود نشان دهنده اين امر است كه نقطه اميدي وجود دارد كه حتي گناهكارترين افراد به واسطه همين فيض الهي بتوانند به توبه دست يابند. کسي نمي تواند براي فيض خدا حدي قائل شود.

وَأَنَّ الْفَضْلَ بِيَدِ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (حديد: 29)؛ و فضل [و عنايت، تنها] در دست خداست؛ به هر كس بخواهد آن را عطا مي کند و خدا داراي كَرَم بسيار است.

نتيجه گيري

اينك بازمي گرديم تا به بررسي وجوهي بپردازيم كه از سوي وين رايت[2] براي تبيين كثرت ديني مطرح شده است: 1. تفاوت واقعي بين اديان وجود ندارد، 2. كساني كه دين ديگري را اختيار مي کنند به لحاظ شناختي شايستگي كمتري نسبت به ما دارند، 3. كساني كه ديني غير از دين ما اختيار مي کنند به علت نادرستي روش تحقيقاتشان است.

مسلمانان هر گونه تفاوت واقعي بين اديان الهي را انكار مي کنند ولي قائل به تفاوت عقيدتي در ميان معتقدان اديان مختلف هستند و بر اهميت آن تأكيد