دور و درازي شده است.

در اين زمينه صرفاً تصديق لفظي كافي نيست، زيرا دعوت الهي دعوت به ايمان است و ايمان دقيقاً معادل لفظ انگليسي Faith نيست. ايمان داشتن يعني مؤمن بودن با تمام وجود، يعني تعهد، بايد به اسلام ايمان داشته باشيم. بايد براي تبديل اعتقاد به عمل آمادگي داشته باشيم.[1] لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَـكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَالْمَلآئِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّآئِلِينَ وَفي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَالصَّابِرِينَ في الْبَأْسَاء والضَّرَّاء وحينَ الْبَأْسِ أُولَـئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَـئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (بقره: 177)؛ نيكوكاري آن نيست كه روي خود را به سوي مشرق و [يا] مغرب برگردانيد، بلكه نيكي آن است كه کسي به خدا و روز بازپسين و فرشتگان و كتاب [آسماني] و پيامبران ايمان آورد، و امل [خود] را با وجود دوست داشتنش، به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راه ماندگان و گدايان و در [راه آزاد كردن] بندگان بدهد، و نماز را برپاي دارد، و زكات را بدهد، و آنان كه چون عهد بندند، به عهد خود وفا دارانند؛ و در سختي و زيان، و به هنگام جنگ شكيبايان اند؛ آنان اند كه كساني كه راست گفته اند و آنان همان پرهيزگاران اند.

حاصل آنكه، کثرت گرايي فروکاهشي با اسلام سازگاري ندارد، زيرا بر اساس اين عقيده، اعتقاد به همه پيامبران و رعايت شريعتي كه از سوي آخرين پيامبر الهي بدان دستور داده شده واجب نيست. در حالي كه بر اساس تعاليم اسلام اين دستورات روشن هستند. کثرت گرايي ديني فروکاهشي خود را به