انقلاب اسلامى حركتى اعتراض آميز در مقابل مسير يكسان سازى يادشده تلقى گرديده، در

مبارزه اى ضد سيستمى، طرح كننده عناصرى همچون «ارزش هاى دينى به جاى ارزش هاى

عرفى»، «انترناسيوناليسم دينى»، «مقابله با استثمار» و «جمع گرايى» معرفى مى گردد و

آنگاه امكان مرحله اى كردن مقاصد و اهداف انقلاب و زمان بندى در اجراى آن ها مورد

اشاره قرار مى گيرد. در ادامه، گسترش نفوذ جوامع غربى از طريق دولت ـ ملت هاى

نوظهور، و پديدآمدن روند «صنعتى شدن»، «عرفى شدن» و «دموكراتيزه شدن» مورد توجه

قرار گرفته، انقلاب اسلامى نتيجه بروز رخدادهايى نظير: «از جاكندگى فرهنگى»،

«فروپاشى همبستگى» سنتى، «از خودبيگانگى» و «بازگشت به خويشتن در تقابل با غرب»

تفسير مى گردد و با عناصرى همچون: «بازگشت به خويش»، «مقابله با مظاهر فرهنگ غرب»،

«مقابله با ارزش هاى غربى»، «ارائه تعريف و شناخت متفاوتى» از جهان، انسان و جامعه

و «چالش با مناسبات قدرت» حاكم بر جهان بازشناسى مى شود. سرانجام، در فرجام بحث،

ورود عناصر وارداتى دنياى جديد و بازسازى عناصر فرهنگى پيشين، بررسى احتمال ادغام

در فرهنگ جهانى، ظهور جنبش هاى جديد اجتماعى به مثابه اشكال تازه اى از مبارزه با

نظام مسلط و نيز نوع مقاومت و ايستادگى فرهنگ شيعى در بطن و عمق، به بحث كشيده مى

شود.