به دليل معاشرت با يهوديان و شنيدن سخنان آنان درباره بعثت پيامبر و آيين يكتاپرستى جهانى وى، از ذهنيت آماده‌اى برخوردار بودند. اختلافات ريشه‌دار آنان با طايفه ‌اوس‌ نيز آسايش را از آنان ستانده بود. بنابراين، با جان و دل از سخنان رسول حق (صلى الله عليه وآله) استقبال كردند و پيمان بستند كه به خدا شرك نورزند، دزدى و زنا نكنند، فرزندان خود را نكشند، تهمت نزنند و در كارهاى نيك نافرمانى نكنند. [1]

‌ ‌خزرجيان‌ از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله) تقاضا كردند براى تبليغ اسلام و تعليم قرآن مبلّغى به يثرب اعزام دارد. حضرت رسول (صلى الله عليه وآله) مصعب‌بن‌عمير [2] را همراه آنان فرستاد. بدين ترتيب، يثرب به‌طور كامل از طلوع خورشيد اسلام باخبر شد.

‌ مصعب، كه در يثرب با استقبال گرم مردم روبه‌رو شده بود، گزارش بيدارى و اسلام‌آوردن بزرگان ‌اوس‌ و ‌خزرج‌ را به رسول‌خدا (صلى الله عليه وآله) نوشت و برنامه ديدار كاروانى از يثربيان با پيامبر (صلى الله عليه وآله) را تنظيم كرد. بسيارى از قبايل اوس و خزرج در شبانگاه سيزدهم ذى‌حجه، در بلنداى عقبه در دامنه كوه منا، با پيامبر (صلى الله عليه وآله) ديدار و گفتوگو كردند.

‌ يثربيان، پس از آن‌كه بهوسيله آيه‌هاى قرآن از اهداف رسالت حضرت ختمى مرتبت (صلى الله عليه وآله) آگاه شدند، آرامش و امنيت را تجربه كردند; و چون از موافقت پيامبر (صلى الله عليه وآله) با هجرت به يثرب آگاه شدند، با شادى و غرورى وصف‌ناپذير متعهد شدند همان‌طور كه از زن و فرزند خود حمايت مى‌كنند، از پيامبر (صلى الله عليه وآله) حمايت كنند. [3]

آخرين توطئه و هجرت پيامبر(صلى الله عليه وآله) به مدينه

هنوز سپيده دم قلب سياه شب را نشكافته بود كه خبر بيعت يثربيان و پيمان آن‌ها به گوش سران شرك رسيد. شكنجه و آزار مسلمانان هر روز بيش‌تر مى‌شد. پيامبر خاتم (صلى الله عليه وآله) ، كه وضع را چنين ديد، فرمان هجرت مسلمانان به يثرب را صادر كرد. از اين پس، همه