كودكى و نوجوانى

عبدالمطلب از ميان اصيل‌ترين خانواده‌ها، سعادت‌مندترين بانوى جهان، آمنه را براى

فرزندش عبدالله برگزيد. ديده به جهان گشودن پيشواى انسان‌ها در سپيده دم هفدهمين [1] روز ربيع‌الاول ـ عام‌الفيل ـ به اتفاق مورخان با حوادثى شگرف همراه بود. سپرى شدن روزگار جاهليت و آغاز عصر بينش، دانش، بيدارى و عدالت، پيام واقعى آن حوادث شمرده مى‌شود.

‌ عبدالمطلب، كه به بخشندگى، نيكوكارى و دستگيرى از افتادگان شهرت داشت، يادگار عبدالله را به رسم بزرگان عرب همراه حليمه سعديه ـ از قبيله بنى‌سعد كه به شجاعت و فصاحت معروف بودند ـ به روستا فرستاد تا در بيرون مكه، در محيط پاك و هواى سالم، بزرگ شود; سخن گفتن به لهجه فصيح عربى را كه در آن زمان اصيل‌ترين جلوه آن در روستا و صحرا يافت مى‌شد، فرا گيرد و از بيمارى احتمالى وباى شهر، كه خطر آن براى نوزادان بيش‌تر بود، مصون بماند. [2]

‌ حليمه، در مدت چهار سال، گاه كودك را به مكه مى‌آورد و به مادر و نياى بزرگوارش نشان مى‌داد. گويا براى شكل گرفتن شخصيت انسان‌هاى بزرگ تحمل ناگوارى‌ها و غم‌هاى جانكاه و آموختن درس بردبارى اجتناب‌ناپذير است. محمد (صلى الله عليه وآله) پيش از تولد، پدر ارجمندش را از دست داد; مادر مهربانش در ششمين سال و نياى گرانقدرش عبدالمطلب در حدود هشتمين سال زندگى وى ديده از جهان فرو بستند. از اين پس، ابوطالب، كه در جوانمردى و فضايل اخلاقى و خردمندى ممتاز بود، حامى محمد (صلى الله عليه وآله) شد. ابوطالب و همسرش فاطمه بنت اسد، كه هر دو چون عبدالمطلب پيرو مذهب ابراهيم خليل بودند، [3]