ايمان به صراط حق

‌نجران‌ تنها منطقه حجاز بود كه مردم آن به عللى از بت‌پرستى دست كشيده، به آيين مسيح (عليه السلام) گرويده بودند. رسول‌خدا (صلى الله عليه وآله) ، به موازات مكاتبه به سران دول جهان و مراكز مذهبى، نامه‌اى به اسقف نجران نوشت و ساكنان آن‌جا را به آيين اسلام دعوت كرد.

‌ اسقف نجران، پس از خواندن نامه، براى تصميم‌گيرى شورايى مركب از شخصيت‌هاى بزرگ مذهبى تشكيل‌داد. شورا به اين نتيجه رسيد كه گروهى، به‌عنوان هيأت نمايندگى نجران، به مدينه بروند تا از نزديك نشانه‌هاى نبوت محمد (صلى الله عليه وآله) را بررسى كنند. اين هيأت 60 نفره، به سرپرستى سه پيشواى بزرگ مذهبى وارد مدينه شد و پس از گفتوگو، پيشنهاد ‌مباهله‌ كرد. [1]

‌ پيامبراكرم (صلى الله عليه وآله) به فرمان قرآن در حالى كه حضرت حسين (عليه السلام) را در آغوش و دست حسن (عليه السلام) را در دست داشت و فاطمه (عليها السلام) و على‌بن‌ابى‌طالب (عليه السلام) پشت سرش حركت مى‌كردند، به ميدان مباهله گام نهاد. هيأت نمايندگى نجران از اين‌كه پيامبر (صلى الله عليه وآله) فرزندان معصوم و يگانه دختر و يادگار خود را به صحنه مباهله آورده، شگفت زده شدند و عقب‌نشينى كردند. اسقف نجران گفت: من چهره‌هايى مى‌بينم كه هرگاه دست به دعا بلند كنند و از درگاه الهى بخواهند كه بزرگ‌ترين كوه‌ها را از جاى بكند، بى‌درنگ كنده مى‌شود. ما هرگز حاضر به مباهله نيستيم. برخى از مسيحيان ايمان آوردند و گروهى، پذيرفتند كه در برابر بهره‌مندى از امنيت حكومت اسلامى، ماليات ويژه‌اى بپردازند.

عفو عمومى و فتح مبين

پس از آن‌كه نمايندگان پيامبر (صلى الله عليه وآله) خبر ظهور اسلام را به سراسر جهان رساندند، هنگام آن رسيد كه نسيم بيدارى آخرين سنگرهاى كفر و شرك را در نوردد. اين امر، افزون بر رستگارى مردم مكّه، براى آينده اسلام نيز اهميت داشت.

‌ هرچند مصالحه نامه سال ششم مورد اعتراض برخى از اطرافيان پيامبر (صلى الله عليه وآله) [2] قرار گرفته