گر دلم پي به سر گنج رضاي تو برد *** مايه سلطنت هر دو جهاني باشد

خاطر نازكت ار شد متغير زعماد *** گنه از جانب اين بنده جاني باشد

حج امام صادق (عليه السلام)

امام جعفر صادق (عليه السلام) در سفري از سفرهاي حج خود افتخار هم سفري خود را به مالك بن انس داد.

وقتي به ميقات رسيدند، مالك مي گويد :

هنگام احرام كه راحله شتر امام (عليه السلام) به صحرا برسيد هرچه مي خواست لبيك را به صداي بلند بگويد، صدا در گلوي او گلوگير و متقطع مي شد و نزديك بود از راحله بيفتد.

من گفتم : اي پسر رسول خدا ! لبيك بگو، چاره اي نيست از اين كه بگويي، فرمود :

اي پسر ابو عامر ! چسان جسارت و جرأت كنم كه بگويم : « لَبَّيْكَ اللّهُمَّ لَبَّيْكَ ». ترس و هراس و وحشت از آن دارم كه خداي عزت و جلال به من بگويد : « لالَبَّيْكَ »[1].

امام  (عليه السلام) است كه با معرفت كامل در ميقات حريم الهي حاضر
مي گردد. البته مشاعر آن انسان الهي مستغرق معنويات وحي آسماني

[1] الخصال : 1/167، حديث 219 ; الأمالي، صدوق : 169، المجلس الثاني والثلاثون، حديث 3 ; بحار الأنوار : 47/16، باب 4، حديث 1.