مي شود و تمام اسرار حرم را در ميقاتگاه درمي يابد و حد و حدود خود را با حد و حدود اين بارگاه تطابق مي دهد، او از حد و حدود اين سرحد واقف است و از همه جهات به حد و حدود خويشتن هم مو به مو آگاه است، البته وقتي با حد و حدود حريم كبريايي خود را مقابل مي بيند، لكنت در زبان مي آيد و وقفه به او رخ مي دهد و مالك خود نيست.

ديده ايد كه در مقابل كوه، انسان چقدر خود را كوچك مي بيند، عظمت كبريايي را كوه كوه از همه جانب فرض كنيد كه انسان از همه طرف كوچك مي شود.

در مقابل آن عظمت بي نهايت در بي نهايت، اين موجود كوچك چه كند و چگونه بايستد و چه بگويد ؟

امام صادق  (عليه السلام) در سفر حج ديگر، افتخار هم كجاوگي خود را به ابان بن تغلب داده بودند. وي بزرگ اصحاب امام باقر  (عليه السلام) بود و سي هزار حديث از امام جعفر صادق  (عليه السلام) روايت كرده است. وقتي ابان به مدينه وارد مي شده، يك ستون از مسجد الرسول (صلّي الله عليه وآله) را به او اختصاص مي داده اند كه جلوس كرده، تدريس كند، امام  (عليه السلام) به او فرموده بود : اي ابان ! در مسجد مدينه جلوس كن و فتوي بده كه من دوست دارم مثل تو در شيعيان من باشد[1] ـ ابان در مورد حج امام مي گويد :

وقتي امام صادق  (عليه السلام) به سرحد حرم رسيد، ميله هاي اعلام حرم پيدا شد، دستور فرمود :

شتر را نگه داشتند و پياده شد، ابان هم پياده شد، ابان مي گويد : امام

[1] رجال الكشي : 330، حديث 603.