مى‌كرد و حرفش را به امام صادق (ع) مى‌زد و جواب خود را مى‌گرفت و مى‌رفت.

تا اين‌جا ما وظيفه داريم شركت كنيم؛ تا اين‌جا وظيفه داريم در معارف اهل‌بيت: به دنبال رفع مجهولات خودمان برويم، و لو اين كار با اينگونه طرح‌ها و نقشه‌ها باشد. خدا نياورد آن روزى را كه ما براى پرسيدن يك مسأله شرعى دچار چنين زحمتى شويم؛ چنان‌كه هفتاد سال مسلمانان قرقيزستان، تاجيكستان، ازبكستان و آذربايجان دچار همين مشكل بودند. اگر مى‌فهميدند كه فرد براى يك مسأله دينى به يك آدم وارد مراجعه كرده، او را مى‌گرفتند و مى‌بردند اعدامش مى‌كردند، بدون محاكمه و تشكيل دادگاه. تا الان كه خدا همه اين كشورها را آزاد كرد، هفتاد سال بود، آذربايجان كه الان يك كشورى بالاى درياى خزر است، در اسارت روسيه بود. هيچ خبرى از دين خدا نداشت. چقدر هم آن‌جا شيعه دارد كه آن‌ها در آن زمان، جرأت سؤال مسأله شرعى نداشتند. حالا كه دوستان ما به آن‌جا رفته‌اند و با آن‌ها برخورد مى‌كنند، خيلى چيزهايى را كه به آن‌ها مى‌گويند حرام است، تعجّب مى‌كنند؛ به آن‌ها مى‌گويند شراب، خوردنش حرام است، آنها