مراجعه كنيد كه آشنا و عارف به روايات هستند: «امَّا فِى الْحَوَادِثِ الوَاقَعَهِ فَارْجِعُوا فِيْهَا الَى رُوَاتِ احَادِيْثَنَا.»[1]؛ يعنى در اين دوره‌هايى كه ائمه طاهرين: ظاهراً در بين مردم حضور ندارند، به عده‌اى كه رفته‌اند و كسب علم و دانش كردند و با روايات اهل‌بيت: آشنا شدند، مراجعهكنيد. آن‌ها وقتى روايات را مى‌بينند، مى‌فهمند كه اين روايت چه روايتى است؛ مضمونش چيست؛ مفهومش چيست؟ مى‌فهمند كه اين روايت جزو روايات متواتر است يا جزو روايات صحيح مى‌باشد، يا اين كه جزو روايات حسن مى‌باشد يا جزو روايات موثقه است؛ جزو روايات عامه است يا جزو روايات خاصه. جزو روايات مطلق مى‌باشد يا جزو روايات مقيد؛ جزو روايات ضعيف است؟ جزو روايات مجهول؟ جزو خبر واحد است؟ مسند است يا مرسل؟ اين‌ها يك سلسله امور تخصصى است كه فقط كار كسانى مى‌باشد كه در مسير شناختنش، عمرى را، حداقل پانزده سال، و حداكثر سى سال يا چهل سال، در حوزه‌هاى علميه شيعه بگذرانند؛ استاد بيبنند؛ كتاب ببينند؛ سختى بيدارى‌

[1] 3. شيخ صدوق، كمال‌الدين و تمام‌النعمه، ص 484.