كارهاى خير بى نماز مانند نباتات سرزمينى هستند كه آب به آنها نرسد و در نتيجه از سرسبزى و طراوت و رشد و نمو باز مانند ، به همين صورت كارهاى خير بى نماز كه نباتات معنوى هستند به سبب نبود نماز زمينه اى براى رشد ندارند ، به اين خاطر به خدا نمى رسند و از ثمر دهى كه قبولى حضرت حق است باز مى مانند .

نماز ستون دين

از حضرت امام صادق (عليه السلام) روايت شده است :

أوَّلُ مَا يُحَاسَبُ بِهِ الْعَبْدُ عَلَى الصَّلاَةِ ، فَإذَا قُبِلَتْ قُبِلَ مِنْهُ سَائِرُ عَمَلِهِ ، وَإذَا رُدَّتْ عَلَيْهِ رُدَّ عَلَيْهِ سَائِرُ عَمَلِهِ [1] .

اولين چيزى كه عبد بر آن محاسبه مى شود نماز است ، پس اگر نمازش قبول شود ساير اعمالش نيز قبول مى شود ، و اگر نمازش رد شود ساير اعمالش نيز رد مى شود .

اين روايت اشاره به انسانى دارد كه اهل نماز بوده ولى اگر نمازش شرايط قبولى را نداشته باشد پذيرفته نمى شود و به خاطر پذيرفته نشدن نمازش ، اعمال ديگرش را نيز نمى پذيرند ، چه رسد به اين كه انسان از زمره ى بى نمازان باشد ، در اين صورت هيچ راهى به حريم دوست ندارد ، كه تا چيزى از اعمال او را بسنجد و ببينند آيا قابل پذيرفتن هست يا نيست ؟

( فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلاَ نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْناً )[2] .

پس اعمالشان تباه و نابود است ، در نتيجه روز قيامت براى آنان ميزانى ( به

[1] الفقيه : 1 / 208 ، باب فضل الصلاة ، حديث 626 .

[2] كهف ( 18 ) : 105 .