نماز شرط قبولى اعمال

امام صادق (عليه السلام) در روايتى فرموده :

مَن أَحَبَّ أنْ يَعْلَم أقُبِلَتْ صَلاَتُهُ أمْ لَمْ تُقبَل ، فَلْينظُر هَلْ منَعَتْهُ صَلاَتُهُ عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ ؟ فَبِقَدْرِ مَا مَنَعَتْه قُبِلَت مِنه[1] .

كسى كه دوست دارد بداند آيا نمازش پذيرفته شده است يا آن را نپذيرفته اند ، با تأمّل بنگرد كه آيا نمازش او را از فحشا و منكر باز داشته ؟ پس به اندازه اى كه او را باز داشته از او پذيرفته مى شود .

يك نماز گزار واقعى به سبب شرايط نماز و وجوب رعايتش از نظر مادى و اخلاقى و روابط با ديگران و ديگر امور زندگى پيوسته در حال شست و شوى معنوى است ، از اين جهت تا پايان عمرش پاك و پاكيزه مى ماند ، و از باب عنايت و لطف و رحمت خدا سزاوار ورود به بهشت است ; بهشتى كه جز پاكان راهى به آن ندارند ، چنان كه امام باقر (عليه السلام) فرموده است :

وَالجَنَّةُ لاَ يَدخُلُهَا إلاَّ طيّبُ[2] .

فقط انسان پاك وارد بهشت مى شود .

نماز آب دين است ، كسى كه اهل نماز نيست درخت وجودش با همه ى شؤونش خشك مى شود و از هويتش جز هيزمى براى دوزخ باقى نمى ماند .

( وَأَمَّا الْقَاسِطُونَ فَكَانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَباً )[3] .

و اما تجاوز كارانِ از حدود حق ، آنان براى دوزخ هيزم هستند .

[1] بحار الانوار : 79 / 198 ، باب 1 .

[2] كافى : 2 / 269 ، باب الذنوب ، حديث 7 ; بحار الانوار : 70 / 317 ، باب 137 ، حديث 5 .

[3] جن ( 72 ) : 15 .