( وَآتُوا الْيَتَامَى أَمْوَالَهُمْ وَلاَ تَتَبَدَّلُوا الْخَبِيثَ بِالطَّيِّبِ وَلاَ تَأْكُلُوا أَمْوَالَهُمْ إِلَى أَمْوَالِكُمْ إِنَّهُ كَانَ حُوباً كَبِيراً )[1] .

اموال يتيمان را به خود آنان بدهيد و مال نامرغوب خود را با مال مرغوب آنان جابه جا نكنيد ، و اموال آنان را به ضميمه ى اموال خود نخوريد ، زيرا اين كار گناهى بزرگ است .

( . . . فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَيْهِمْ أَمْوَالَهُمْ وَلاَ تَأْكُلُوهَا إِسْرَافاً وَبِدَاراً أَن يَكْبَرُوا . . . )[2] .

پس اگر از آنان رشد و صلاحيتى در كارگردانى زندگى و تصرف در اموال يافتيد اموالشان را در اختيارشان بگذاريد ، و اموالشان را به خيال اين كه مبادا كبير شوند از روى اسراف و شتاب نخوريد . . .

خوردن مال يتيم

تصرف در اموال يتيمان بدون مجوز شرعى ، و خوردن آنچه در مالكيت آنان است گناهى بسيار سنگين و سبب دچار شدن به عذاب الهى است .

( إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوَالَ الْيَتَامَى ظُلْماً إِنَّمَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ نَاراً وَسَيَصْلَوْنَ سَعِيراً )[3] .

بى ترديد كسانى كه اموال يتيمان را از روى تجاوز و ستم مى خورند جز اين نيست كه در شكم هايشان آتش مى خورند و به زودى در آتش برافروخته درآيند .

[1] نساء ( 4 ) : 2 .

[2] نساء ( 4 ) : 6 .

[3] نساء ( 4 ) : 10 .