شكل هاى مختلف مى رسد كم نيست ، حفظ و نگاهداريش بسيار مشكل است . منبع هجوم هم و غم و اندوه و غصه مى باشد ، مگر اين كه از راه حلال به دست آيد و در راه خير براى تبديل شدنش به توشه ى آخرت مصرف شود ; بنابراين به خودى خود چيز باارزشى نيست كه ديده ميل و رغبت تو را به جانب خود جلب كند و در برابر نعمت هاى عظيم معنوى قابل ارزش و اهميت باشد .

در سوره ى طه مى فرمايد :

( وَلاَ تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجاً مِّنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَى )[1] .

ديده ى ] ميل و رغبت [ خود را به نعمت هاى مادى كه به گروه هايى از آنان ] كافران و ناسپاسان [ داده ايم باز مگشا ، اينها شكوفه هاى ] پرپر شدنى و از دست رفتنى و زودگذر [ زندگى دنياست ، ] به آنان داده ايم [ تا آنها را ] به وسيله ى آنها [ بيازماييم ; و آنچه پروردگارت به تو روزى داده است براى تو بهتر و پايدارتر است .

بسيار افراد تنگ نظرى كه همواره مراقب اين و آن هستند كه اينان چه دارند و آنان چه دارند و مرتباً وضع مادى خود را با ديگران مقايسه مى كنند و از كمبودهاى مادى در اين مقايسه رنج مى برند ، هرچند آنان كه مورد چشم هم چشمى اينانند آن امكانات را به بهاى از دست دادن ارزش انسانى و استقلال شخصيت به دست آورده باشند ، در زندگى شكست خورده و سرخورده مى باشند ; چرا كه به خاطر نظر به زندگى ديگران از زندگى خود راضى نخواهند بود .

اين طرز تفكر كه نشانه ى عدم رشد كافى و احساس حقارت درونى و كمبود

[1] طه ( 20 ) : 131 .