يُنَادَوْنَ مِن مَكَانٍ بَعِيدٍ».[1] از اين سخن معلوم شد او از راه دورى آمده است. گفتم: كجا مى‌روى؟ گفت: «وَ لِلّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا».[2] فهميدم قصد كعبه را دارد. گفتم چند روز است كه در سفر حج آمدى؟ گفت: «خَلَقَ السَّماوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَيْنَهُمَا فِى سِتَّهِ أَيَّامٍ‌»[3]. با آيه به من فهماند شش روز است كه به اين سفر آمده. گفتم: آيا در اين پنج و شش شبانه‌روز غذا خورده‌اى؟ در جواب اين آيه را خواند: «وَ مَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَداً لا يَأكُلُونَ الطَّعَامَ‌»[4]: خداوند جسد و بدن آنان (انبيا) را طورى قرار نداده است كه طعام نخورند. گفتم كه پس عجله كنيد تا از اين جا برويم و به قافله برسيم. اگر بتوانيم به قافله برسيم، از اين بيابان نجات پيدا مى‌كنيم. گفت: «وَ لَانُكَلِّفُ نَفْساً إلَّا وُسْعَهَا».[5]

[1] 2. فصلت: 44.

[2] 3. آل‌عمران: 97.

[3] 4. فرقان: 59

[4] 5. انبياء: 8.

[5] 1. مؤمنون: 62.