بحث من در خصوص اين ضرورتهاى كلى و فردى نيست. آنها در هر مرتبه و درجه اى كه باشد وظيفه شرعى است.

آنچه مقصود من است اين است كه مكرر ديده مى‌شود افراد كوشا و با استعداد به اين فكر مى‌افتند كه خوب است در كنار درس يك اشتغالى هم داشته باشيم، اگرچه شايد آن موارد هم خالى از جنبه‌هاى علمى نباشد؛ ولى سؤال من اين است كه شما اين وقت را از كجا آورده‌ايد؟! مگر شما چقدر فرصت داريد؟! شما مى‌دانيد بررسى يك دوره اصول فقه حداقل هشت سال وقت لازم دارد! در كنار اين اصول چه مقدار بايد با فقه آشنا بشويم؟! مگر طلبه مى‌تواند با يك سال و دو سال و پنج سال و ده سال با فقه و اصول آشنا شده و خود را مستغنى ببيند؟!

آنچه مقصود اصلى بود اين است كه اولًا؛ حضور در درس را جدى گرفته و به اندك بهانه‌اى درس را تعطيل نكنيم و ثانياً؛ تحقيق در اين مباحث را به آينده موكول نكنيم؛ [1] چراكه معلوم نيست من و شما درآينده باشيم؛ لذا بايد در هر بحثى كه وارد مى‌شويد كاملًا جميع جوانب آن را بررسى كرده و به آينده موكول نكنيد.

والسلام عليكم ورحمه الله وبركاته‌

[1]. أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (ع): إِيَّاكُمْ وَ تَسْوِيفَ الْعَمَلِ بَادِرُوا إِذَا أَمْكَنَكُم. (خصال، ج 2، ص 610) بپرهيزيد از اين كه كارهايتان را به تأخير انداخته و امروز و فردا كنيد، هر وقت امكان برايتان پيدا شد، آنچه در توانتان است به كار گيريد.