آن- را بيان مى‌فرمايد؛ بركاتى كه فكر و درك ما از فهم ارتباط ميان آن بركات و زهد عاجز است. لذا اين مسائل بايد توسط ائمه معصومين:- كه با حقايق وحى آشنا هستند- براى ما بيان شود.

اولين بركت و اثر زهد در دنيا اين است: «أَثْبَتَ اللَّهُ الْحِكْمَهَ فِى قَلْبِهِ‌»؛ خداوند حكمت‌ [1] را در قلب شخص زاهد ثبات مى‌بخشد [2].

و آن به اين صورت است كه زاهد با بينشى كامل در امور وارد مى‌شود و در نفس او تزلزل و اضطرابى احساس نمى‌شود؛ مانند اين‌كه خداوند تبارك و تعالى چراغى را در قلب او روشن ساخته و او با آن چراغ، واقعيات را مى‌بيند؛ البته مقصود از ديدن واقعيات اين نيست كه غيب را مى‌بيند؛ بلكه مقصود اين است كه بين حق و باطل، راه درست را از راه نادرست تشخيص مى‌دهد.

انسان در امور زندگى- حتى در امور جزئى آن- دچار تزلزل و اضطراب است به‌طورى كه نمى‌داند نوع اقدامى به مصلحت او است؟ چه بسا فكر او به جايى‌

[1]. «حكمت» يعنى با علم و عقل به حقّ رسيدن، پس حكمت از ناحيه خداوند متعال شناسايى اشيا و ايجاد آنها از سوى او در نهايت استوارى است. و حكمت از ناحيه انسان شناختن موجودات و انجام نيكى‌ها و خيرات است و اين همان چيزى است كه قرآن لقمان را با آن توصيف كرده است. (مفردات راغب، ص 249)

[2]. مَعَ الزُّهْدِ تُثْمِرُ الْحِكْمَهُ. با بى‌رغبتى و زهد در دنيا است كه حكمت به ثمر مى‌نشيند و ميوه مى‌دهد. (تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص 276) به اين معنا كه حكمت تا با زهد نباشد ثمره‌اى بر آن مترتّب نمى‌شود و هر گاه با آن همراه باشد سعادت دنيا و آخرت را در پى دارد.

- قَالَ النَّبِىُّ (ص): إِذَا رَأَيْتُمُ الرَّجُلَ قَدْ أُعْطِى الزُّهْدَ فِى الدُّنْيَا فَاقْتَرِبُوا مِنْهُ فَإِنَّهُ يُلْقِى الْحِكْمَه. (بحارالأنوار، ج 67، باب 58، ص 309) وقتى ديديد كسى حالت زهد و پارسايى در دنيا را دارد به او نزديك شده، از علمش استفاده كنيد؛ زيرا او حكمت را ارائه مى‌دهد.