انسان را براى رسيدن به هدف و مقصود واقعى حركت مى‌دهد.

ولى ميان اين علم و عمل چيزى به نام «نفس» وجود دارد كه حضرت امير (ع) آن را اين چنين توصيف كرده و مى‌فرمايد:

«النَّفْسُ حَرُون‌

». آن گونه كه در لغت آمده است، «حرون» به معناى چهار پاى چموش است كه نمى‌خواهد از راكب خود اطاعت كرده و تمكين كند؛ [1] از اين رو معنا چنين مى‌شود:

[1]. قَالَ عَلِى بْنُ الْحُسَيْنِ 8: الْعَقْلُ دَلِيلُ الْخَيْرِ وَ الْهَوَى مَرْكَبُ الْمَعَاصِى. (إرشاد القلوب، ج 1، باب 13، ص 49) عقل راهنماى خير و خوبى است و هواى نفس مركب گناهان است.

قَالَ أَبُوالْحَسَنِ الهادى (ع): الرَّاكِبُ الْحَرُونِ أَسِيرُ نَفْسِهِ. (بحارالأنوار، ج 75، باب 28، ص: 365) هر كس اسير نفس باشد سوار بر مركب چموش است.