حضرت
صادق (ع) مىفرمايد: كسى كه به مبدأ و معاد- كه دو ركن اصلى اسلام است- ايمان
دارد، هيچگاه به خودش اجازه نمىدهد در محفل و مجلسى شركت كند كه در آن، امامى
كوچك شمرده شود و يا از مؤمنى عيبجويى شود.
«امام» در اين روايت، منحصراً امام معصوم (ع)
نيست. اگر جمله دوّم
«أَوْ يُعَابُ فِيهِ مُؤْمِن
»
نبود، احتمال اينكه مقصود، امام معصوم باشد، داده مىشد؛ اما با جمله دوّم، اين
توهّم از بين مىرود.
مقصود
از «امام»، پيشواى مسلمانان است؛ يعنى كسى كه زمام امور مسلمانان- به حق- در
اختيار او است، نه اينكه مانند اكثر زمامداران كشورهاى اسلامى، زمام امر مسلمانان
را به صورت غاصبانه در اختيار گرفته باشد.
حضرت
صادق (ع) مىفرمايد: شركت در مجلسى كه امامِ به حق و زعيم
[1]. اين درس در جلسه هفتاد و نهم درس خارج اصول
معظم له ايراد شده است.