2- قوّت روح دين انسان را قوىّ الاراده، با گذشت و مسلّط بر تمايلات نفسانى مى‌گرداند. خداوند درباره خاندان امير مؤمنان حضرت على عليهم السلام فرموده است: يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً * وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً * إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً (سوره دهر/ 7 تا 9). يعنى: به نذر خود وفا مى‌كنند و از روزى كه سختى‌هاى آن پراكنده است مى‌ترسند و غذاى خود را با آن كه دوست دارند به فقير و يتيم و اسير مى‌دهند، ما شما را براى خدا غذا مى‌دهيم نه از شما پاداش مى‌خواهيم و نه انتظار سپاسگزارى داريم. آرى اين گونه صفات در روحى پيدا مى‌شود كه قوى و نيرومند و معتقد به قدرت لا يزال الهى باشد، روح ضعيف هرگز داراى اين گونه صفات عالى نمى‌شود، روح قوى و وابسته به خدا است كه مى‌گويد اگر فرضاً خورشيد را در كف راست و ماه را در كف چپم بگذاريد دست از مقصد و هدف عالى‌ام برنمى‌دارم.