مستحب و مكروه).

مبتدئه: زنى كه براى اولين بار عادت شود.

مبطلات: امورى كه باطل كننده عبادت مى‌شود.

متعه: زنى كه با عقد موقّت به همسرى مردى درآمده است.

متنجّس: هر چيزى كه ذاتاً پاك است و در اثر برخورد با شى‌ء نجس آلوده شده است.

متولّى: سرپرست.

مثمن: قيمت‌گذارى شده؛ فروخته شده؛ كالايى كه در معرض فروش قرار گرفته باشد.

مجتهد: كوشا؛ كسى كه در فهم احكام الهى به درجه رسيده و داراى قدرت علمى مناسبى است كه مى‌تواند احكام اسلام را از روى كتاب و سنّت استنباط نمايد.

مجتهد جامع الشرائط: مجتهدى كه شرايط مرجعيّت تقليد را دارا مى‌باشد.

مجراى طبيعى: مسير طبيعى هر چيز.

مجهول المالك: مالى كه معلوم نيست به چه كسى متعلّق است.

مجزى است: كافى است ساقط كننده تكليف است.

محتضر: كسى كه در حال جان كندن است.

محتلم: كسى كه در خواب منى از او خارج شده باشد.

محذور: مانع؛ كنار گذاشته شده؛ آنچه از آن پرهيز گشته است.

محرّم (محرّمات): چيزى كه حرام است؛ اولين ماه از سال قمرى.

مَحْرَم: كسانى كه ازدواج با آنها به جهت نسبى و يا سببى و يا شير خوردن حرام ابدى است مانند: خواهر، مادر، دختر و دخترِ دختر، جدّات، عمّه و عمّات، خاله و خالات، ربائب، مادر زن و مادر او، دختر و خواهر رضاعى، زن پسر، زن پدر و نبيره.

مُحرِم: كسى كه در حال احرام حج يا عمره باشد.

محظور: ممنوع.

محفوظ: حفظ شده؛ نگهدارى شده.

محلّ اشكال است: اشكال دارد؛ خلاف احتياط واجب است (مقلّد مى‌تواند در اين مسأله به مجتهد ديگرى مراجعه كند).