قيام: ايستادن؛ اقامه نماز.

قيام متّصل به ركوع: به نيت ركوع از حالت ايستاده خم شدن و ركن نماز است.

قى: استفراغ.

قيّم: سرپرست؛ كسى كه بر اساس وصيّت يا حكم حاكم شرع مسئول امور يتيم و غيره مى‌شود.

(ك)

كافر: كسى كه به توحيد و نبوّت يا هر دوى آنها معتقد نيست، يعنى: 1- كسى كه وجود خدا را انكار مى‌كند. 2- كسى كه براى خدا شريك مى‌تراشد. 3- كسى كه پيغمبرى پيغمبر اسلام را قبول ندارد. 4- كسى كه در امور فوق شك دارد. 5- كسى كه منكر ضرورت دين است و انكار او به انكار خدا و رسول صلى الله عليه و آله مى‌انجامد.

كافر حربى: كافرى كه با مسلمانان در حال جنگ مى‌باشد و يا در پناه مسلمانان نيست.

كافر ذمّى: اهل كتاب كه در بلاد اسلامى با شرايط مخصوص اهل ذمّه در پناه حكومت اسلامى قرار گرفته و زندگى مى‌كند.

كثير الشّك: كسى كه زياد به شك مى‌افتد.

كشف خلاف شدن: آشكار شدن اشتباه، روشن شدن اين كه يك عمل درست انجام نشده است.

كفّاره: كارى كه انسان براى جبران گناهش انجام دهد.

كفّاره جمع: كفّاره سه‌گانه (60 روز روزه گرفتن، 60 فقير را سير كردن و بنده‌اى را آزاد نمودن).

كفالت: ضمانت.

كفيل: ضامن.

كيفيّت: چگونگى.