مسأله 1353: به فقيرى كه گدائى مى‌كند، مى‌شود زكات داد، ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مى‌كند نمى‌شود زكات داد.

مسأله 1354: به كسى كه معصيت كبيره را آشكارا انجام مى‌دهد احتياط واجب آن است كه زكات ندهند و همچنين است به شارب الخمر.

مسأله 1355: به كسى كه بدهكار است و نمى‌تواند بدهى خود را بدهد اگر چه مخارج او بر انسان واجب باشد مى‌شود زكات داد تا قرضش را بدهد. ولى اگر زن يا كس ديگرى كه مخارجش بر انسان واجب است براى خرجى خود قرض كند انسان نمى‌تواند بدهى او را از زكات بدهد.

مسأله 1356: انسان نمى‌تواند مخارج كسانى را كه خرجشان بر او واجب است مانند زن دائمى و اولاد و نوه‌ها و پدر و مادر و اجداد را از زكات بدهد. ولى اگر مخارج آنان را ندهد ديگران مى‌توانند به آنان زكات بدهند.

مسأله 1357: اگر انسان زكات به پسرش بدهد كه خرج زن و نوكر و كلفت خود نمايد اشكال ندارد.

مسأله 1358: اگر پسر به كتابهاى علمى دينى احتياج داشته باشد پدر مى‌تواند براى خريدن آنها به او زكات بدهد.

مسأله 1359: پدر مى‌تواند به پسرش زكات بدهد كه براى خود زن بگيرد پسر هم مى‌تواند براى آن كه پدرش زن بگيرد زكات خود را به او بدهد.

مسأله 1360: به زنى كه شوهرش مخارج او را مى‌دهد، يا خرجى نمى‌دهد ولى ممكن است او را به دادن خرجى مجبور كنند، نمى‌شود زكات داد.

مسأله 1361: زنى كه صيغه شده اگر فقير باشد، شوهرش و ديگران مى‌توانند به او زكات بدهند ولى اگر شوهرش در ضمن عقد شرط كند كه مخارج او را بدهد، يا به جهت ديگرى دادن مخارجش بر او واجب باشد در صورتى كه بتواند مخارج آن زن را بدهد يا بتوان شوهر را مجبور كرد نمى‌شود به آن زن زكات داد.

مسأله 1362: زن مى‌تواند به شوهر فقير خود زكات بدهد، اگر چه شوهر زكات را صرف مخارج آن زن و اولادش كند.