مسأله 1105: اگر كافر مسلمان شود، واجب نيست روزه‌هاى وقتى را كه كافر بوده قضا نمايد، همچنين واجب نيست قضاى روزه آن روزى كه در آن روز مسلمان شده بگيرد، ولى اگر قبل از ظهر مسلمان شود و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد، بنابر احتياط واجب نيّت كند و روزه بگيرد، و اگر آن روز را روزه نگرفت بنابر احتياط واجب قضاى آن را بجا بياورد. ولى اگر مرتد مسلمان شود روزه‌هاى وقتى را كه مرتد بوده بايد قضا نمايد.

مسأله 1106: روزه‌اى كه از انسان بواسطه مستى فوت شده بايد قضا نمايد، فرق نمى‌كند كه آن چيزى را كه بواسطه آن مست شده براى معالجه خورده باشد، يا اينكه بدون دليل خورده باشد.

مسأله 1107: اگر در تعداد روزه‌هايى كه نگرفته و بايد قضا كند شك دارد بايد به مقدارى كه يقين دارد روزه نگرفته قضا كند. مثلًا اگر شك كند كه پنج روزه قضا بر عهده اوست يا هفت روز، بايد پنج روز را قضا كند. بلى اگر زمان حدوث عذر را مى‌داند ولى نمى‌داند چند روز طول كشيده است مثلًا مى‌داند روز بيستم ماه بيمار شده يا به سفر رفته و نمى‌داند تا بيست و پنجم ماه ادامه داشته يا تا بيست و هفتم به احتياط واجب بايد حد اكثر را قضا كند.

مسأله 1108: اگر از چند ماه رمضان روزه قضا داشته باشد قضاى هر كدام را كه اوّل بگيرد مانعى ندارد، ولى اگر وقت قضاى ماه رمضان آخر تنگ باشد مثلًا پنج روز از ماه رمضان آخر قضا داشته باشد، و پنج روز هم به ماه رمضان مانده بايد اوّل قضاى ماه رمضان آخر را بگيرد.

مسأله 1109: اگر قضاى روزه چند ماه رمضان بر او واجب باشد و در نيّت معيّن نكند روزه‌اى را كه مى‌گيرد قضاى كدام ماه رمضان است، قضاى سال اوّل حساب مى‌شود.

مسأله 1110: كسى كه قضاى روزه ماه رمضان را گرفته اگر وقت قضاى روزه او تنگ نباشد مى‌تواند پيش از ظهر روزه خود را باطل كند.

مسأله 1111: اگر قضاى روزه شخص ديگر را گرفته باشد احتياط واجب آن است كه بعد از ظهر روزه را باطل نكند.